Austria, Wiedeń 2009 cz.II

Drugiego dnia udaliśmy się do centrum, gdzie spędziliśmy odrobinę wolnego od zwiedzania czasu, a następnie ruszyliśmy do dalszego podbijania Wiednia!


Hundertwasserhaus

Szliśmy ulicami Wiednia oglądając przeróżne performance przypominające żywe posągi. Zatapialiśmy się coraz głębiej w to piękne miejsce korzystając z tamtejszych kawiarni, gdzie po raz pierwszy jadłam prawdziwy, pyszny torcik wiedeński oraz piłam kawę po wiedeńsku dostając później w prezencie biały kubek, w którym została mi ona podana.
 

 Budynki w większości miały jeden kolor- biały. Wyglądało to pięknie ale brakowało mi czegoś innego, odstającego od reszty, kolorowego. Skręcając w wąską uliczkę trafiliśmy na to czego szukałam!. Budynek tak kolorowy i asymetryczny przypominał mi domek wróżek. Był bajkowy. Z jego dachu spadały wijące się niczym węże, zielone bluszcze obrastające budynek. Chciałam zostać tam dłużej, by móc wpatrywać się w ten bajkowy domek lecz wiedziałam, że zobaczę w Wiedniu jeszcze wiele pięknych miejsc a na pewno kiedyś tu wrócę i obejrzę go ponownie :)

Monument to Maria Theresa

Gdy byliśmy w drodze na Plac Św. Teresy złapał nas deszcz. Na szczęście gdy dojechaliśmy na miejsce, niebo rozchmurzyło się i w końcu wyszło słońce. Na przeciwko siebie ujrzałam pomnik Marii Teresy dotknięty palcem czasu lecz mimo to świetnie zachowany. Za posągiem znajdowało się przypominające pałac, Muzeum Historii Naturalnej, które spoglądało z góry na Marię Teresę. Weszliśmy do środka. Wewnątrz ściany, schody i sufity zdobił biały marmur połączony z kamieniem. Czerwone dywany obszyte złotymi nićmi po bokach wspaniale komponowały się z bielą pomieszczenia. Muzeum było ogromne! Zbudowane z dwóch pięter i wielu pomieszczeń.
Można było w nim zobaczyć terrarium, ptaszarnię, akwarium tropikalne, sale z minerałami i kamieniami szlachetnymi, kolekcję meteorytów, dział paleontologiczny, skamielin i kultur prehistorycznych . 

 
Wzgórze Kahlenberg 

Pokonywaliśmy serpentyny aswaltowych dróg pnących się coraz wyżej. Po obu stronach autokarowych szyb widziałam jedynie zielone drzewa. Po ok. 20 min. znaleźliśmy się na miejscu. Było wietrznie i dość chłodno ale nie ostudziło to mojego zapału zwiedzania!
Z góry można było zobaczyć rozległą panoramę Wiednia. Na wzgórzu Kahlenberg, na którym się znajdowałam stał również biały kościółek. Kościół ten jak się okazało należał do Polskiej wspólnoty. Weszliśmy do środka. Uderzył w nas chłód. Zasiedliśmy do kościelnych ławek oddając się modlitwie. Zaraz po tym przed naszymi oczyma pojawił się polski ksiądz, który swoją miną przeraziłby niejednego." Cóż za zniewaga dla Boga!, wstydźcie się!, bezbożnicy!". To tylko niewiele z tego co usłyszeliśmy na swój temat od księdza z piekła rodem ;) a wszystko to przez to, że będąc w kościele "mieliśmy czelność" zamienić parę słów i wysłuchać nauczyciela, który był wtedy z nami. Niestety ksiądz potraktował to jako obrazę Boga. No cóż czas się nawrócić :) 
Jednak mimo tego incydentu na prawdą dobrze wspominam tamten dzień ale chyba w przyszłości nie będę tak odważna, żeby zmierzyć się z tym księdzem po raz drugi...


Graben and Kohlmarkt

Ostatnie chwile w Wiedniu spędziliśmy na Graben and Kohlmarkt, czyli placu, przy którym znajdują się eleganckie sklepy oraz kawiarnie i restauracje. Po środku placu stoi wyróżniająca się swoim wyglądem kolumna Morowa, przedstawiająca Trójcę Św. Pełno tu było również sklepów z pamiątkami. Najczęstszymi były piękne porcelanowe figurki księżniczki Sisi czy też Amadeusza Mozarta. Ten natomiast w przydrożnych sklepikach pojawiał się często na czekoladkach, alkoholach, pocztówkach i wszędzie, gdzie się tylko dało wciskali biednego Mozarta. Rzeczą, która mnie zaskoczyła było niesprzedanie moim znajomym z klasy czekolady z alkoholem, którą w Polsce może kupić nawet dziecko. Myśleliście, że w Austrii też? otóż nie, alkohol to alkohol i niepełnoletnim wara od wszystkiego w czym się on znajduje. Mądre czy nie? sami zadecydujcie :)

( Kościół Św.Piotra)

Wszystko co dobre szybko się kończy, tak jak moja przygoda w tym miejscu. Z Wiednia przywiozłam wiele pamiątek, zdjęć i co najważniejsze wspomnień, których nikt mi nie odbierze :) 

 

 

Austria Wiedeń/Czechy 2009 :) cz. I

 Zapewne zastanawiacie się jak zapamiętuje tak dobrze podróże, które odbyłam tak dawno temu? Cóż.. jeśli coś wywarło na mnie ogromne wrażenie, to pamiętam o tym bardzo długo. 
Wiem, że pamięć bywa dziurawa ale postaram się zrekonstruować tak dokładnie, jak to tylko możliwe miejsca,  o których będę pisać w następnych linijkach tekstu :)
Chciałabym również podziękować moim rodzicom, gdyż większość podróży nie odbyłyby się gdyby nie ich wsparcie finansowe. Jestem szczęśliwa, że mogłam być w tylu miejscach już w tak młodym wieku a to tylko dzięki nim. Dziękuję! jesteście wspaniali :)
Niestety wiele zdjęć skasowało się z mojego aparatu, ale przecież to nie zdjęcia są najważniejsze prawda? Tylko wspomnienia, których nikt nam nie odbierze!

W Wiedniu byłam dokładnie 7 lat temu. Miałam wtedy 15 lat. 
Ostatnia klasa gimnazjum i wybór, którego mieliśmy dokonać jako uczniowie. Komers i balety na szkolnym korytarzu, czy też niezapomniane wspomnienia z wycieczki do Wiednia. 
Wiecie już dobrze jaka decyzja zapadła :)
Podróż do Wiednia choć długa, nie była tak bardzo męcząca gdy mogłam delektować się wspaniałymi widokami zza okna z najlepszymi koleżankami :)

W końcu dojechaliśmy na miejsce! Okolica naszego hotelu nie była jednak zbyt atrakcyjna pod względem turystycznym. Stare, betonowe bloki uśmiechały się do nas swoimi pokrytymi rdzą czasu, wykrzywionymi uśmiechami jakimi były stare balkoniki. Idąc trzymaliśmy w młodych dłoniach swoje kolorowe bagaże. Minęło nas dwóch młodych Afroamerykanów, którzy uśmiechając się pokazywali swoje śnieżnobiałe zęby i wołali do nas serdecznie Hello! machając przy tym zabawnie rękoma. Pomyślałam wtedy, że to mimo wszystko miłe miejsce :) 

Czechy Pałac Lednicki

W drodze do Wiednia, zahaczyliśmy jeszcze o Pałac Lednicki położony przy granicy z Austrią. Jasnożółta elewacja budynku i strzeliste wieżyczki przyciągnęły mój wzrok. Neogotycka budowla miała w sobie tyle elementów, że ciężko było objąć je wszystkie wzrokiem. Przypominała trochę wyrzeźbiony w drewnie pałacyk, który widząc wtedy po raz pierwszy w życiu, chciałam dotykać wzrokiem.
Budynek otoczony był przepięknym, zielonym parkiem ze starannie przyciętą miękką trawą, po której depcząc czułam się jakbym chodziła po gąbce. Na przeciwko pałacu w oddali można było dostrzec nieśmiało wyłaniający się zza zielonego pagórka minaret.

Schonbrunner Gardens Austria

Przekroczyliśmy granicę i znaleźliśmy się w Austrii.
Pierwszym miejscem, które zwiedziłam był
Schonbrunner Gardens.
Wysiadając niepewnie z autokaru zobaczyłam po drugiej stronie ulicy ogromny zielony park i wyrastające po obu jego stronach coraz piękniejsze budynki w kolorach od jasnożółtego do ciemnobrązowego. Ruszyliśmy przed siebie!
Idąc parkową alejką ze wszystkich stron uderzała mnie odurzająca woń kwiatów, które rosnące w kolorowych grządkach, tworzyły przeróżne kształty. Obok kwiatów wiły się równo przycięte żywopłoty, które zmieniały swoje kształty od kwadratów, po trójkąty i koła . 
Było pięknie! jak w rajskim ogrodzie, z którego nie chciało się wychodzić. 

Katedra św. Szczepana

Kolejnym miejscem, które zwiedziłam była katedra Św. Szczepana mieszcząca się w samym sercu Wiednia. Była tak ogromna, że zadzierając głowę miałam wrażenie, jakby za chwilę miała przeciąć niebo. Katedra jak widać na zdjęciu wyżej nie świeciła wtedy nowością. Teraz po remoncie wygląda bardziej przyjemnie. Wielkie okna z kolorowymi witrażami spoglądały na mnie przygaszonymi oczyma. Jasny kolor elewacji walczył z zasłaniającą ją czernią, nadając jej charakter surowości i zarazem tajemniczości pochłaniającego ją mroku. To sprawiło, że wzbudziło to u mnie niepokój i strach. Przed wejściem koczowali bezdomni upominający się o kawałek chleba. W starych, podartych ubraniach spoglądali w niebo z nadzieja lepszego jutra. Chcieli by Bóg wysłuchał ich modlitw.

Chciałam zobaczyć jak katedra wygląda w środku, niestety mogłam ją jedynie oglądać zza pleców zebranych tam w czasie mszy wierzących. Pamiętam jednak, że jej wnętrze przypominało te, które opisałam niedawno w Bazylice Św. Marka w Wenecji. Było jednak o wiele większe i jaśniejsze. W wystroju dominowało przede wszystkim złoto kolumn i biel sklepienia.  


To już koniec mojego monologu na dziś :)
 Zapraszam do części drugiej, która okaże się już niebawem :) do zobaczenia ! 

Śladami Orlich Gniazd. Zamki Wyżyna Krakowsko-Częstochowska

Lubicie zamki? Ja jestem ich zwolenniczką. Uwielbiam je zwiedzać, zarówno te pięknie zachowane po dziś dzień, jak i te, z których pozostał jedynie ich szkielet popadający w ruinę. Każdy z nich ma w sobie coś niesamowitego i tajemniczego. Legendy przypisane każdemu zamkowi z osobna mrożą krew w żyłach. Patrząc na nie możemy wyobrazić sobie, jak kiedyś toczyło tu się życie, z którego pozostało jedynie kilka kamieni lub puste, zapomniane przez czas kamienne ściany. Cieszę się jednak, że coraz więcej zamków udaje się odbudować na starych planach, dzięki czemu nasze dziedzictwo kulturowe nie zaniknie tak szybko i będziemy mogli się nim cieszyć jeszcze przez długie lata.

 Zamek Olsztyn ( daw. Zamek Przymiłowice) 

 

Chociaż z zamku pozostało niewiele, to nadal zachwyca niejednego turystę, który odwiedza te tereny.
Zamek leży na tzw. szlaku Orlich Gniazd ( jest to system średniowiecznych zamków, niegdyś strzegących granicy Królestwa Polskiego). Należy do powiatu Częstochowskiego.
Pierwsze wzmianki o Zamku pochodzą z 1306 roku. Według podań rozbudowany został w latach 1349-59 z inicjatywy Kazimierza Wielkiego, dla obrony pogranicza śląsko-małopolskiego. Od 1370 r zamek przeszedł w ręce Władysława Jagiełły. Dziś na terenie zamku odbywają się prace remontowe, ponieważ jego mury z roku na rok się kruszą a elewacja odpada. Pomimo prac remontowych, zamek otwarty jest dla zwiedzających.

Aby zwiedzić zamek, musimy przed główna bramą zakupić bilet lecz bez obaw ! bilety są tanie :) kosztują ok 4 zł dla osób dorosłych oraz ok 3 zł dla młodzieży uczącej się. Niestety, żeby zwiedzić wieżę widokową, również trzeba nabyć bilet o wysokości ok. od 2 do 3 zł co jest uciążliwe stojąc co chwilę w kolejce, żeby móc zobaczyć coś więcej... Jednak nic na darmo! kupując bilet, przyczyniasz się do prac remontowych na terenie zamku!

Zamek Mirów 
  
Gotycki zamek rycerski a raczej jego ruiny leżą na północnej wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej i w przeciwieństwie do Zamku w Olsztynie oraz Zamku Bobolice możemy go zwiedzać nie ponosząc żadnych kosztów, ponieważ wstęp jest darmowy.

Zamek w Mirowie wzniesiono za czasów Kazimierza Wielkiego a w 1370 stał się on lennem księcia opolskiego Władysława.

Bobolice

Gotycki zamek królewski znajdujący się 1,5 km na wschód od zamku Mirowskiego. Zamek wzniesiono za czasów Kazimierza Wielkiego w XIV w. Legenda mówi, że na terenie zamku znajdowała się siedziba rycerza Bolesława Krzywoustego- Boboli.

Jak widać na zdjęciach zamek niedawno odbudowano przy użyciu jurajskiego kamienia. Wstęp na zamek jest płaty i wynosi 10 zł za bilet normalny i 5 zł za bilet ulgowy.

Przekraczając kamienne mury i wchodząc do środka możemy zobaczyć repliki armat jak i drewniane dyby a idąc po drewnianych schodach ku górze dotrzemy do środka zamku i kolejnych komnat pomalowanych na biało, w których rogach stoją kolorowe zbroje. 




Mam nadzieję, że się Wam podobało i kiedyś i Wy odwiedzicie te zamki dzieląc się swoimi uwagami :)